Sorkh

این شهرو بی ساکن میخواد اون
این دنیا رو ساکت میخواد اون
دریا رو بی ساحل میخواد اون
این زخمیو عاقل میخواد اون
انگار داشت دور می رفت
آروم توی نور می رفت
من سرد رو هی جوش می کرد، چون
نبض من بود، توش می زد بوم، بوم، بوم
صبح پاشی روی تخت لخت
باس بچشی از دنیا دست پخت
کلی رز از دم سرخ
تو گلدون رو میز، تو بدخلق
تا خرخره پرم از خوی حیوونش
از ادا اصولای پر و پیمونش
از این من که کلی قلّه رو دیده
از این شهری که تویی خود میدونش
فرو کردی به خودت، نه من
من رفیق خداتم، گولت زدن
من جلو نمی زنم، جلوترم
این کارا که می کنی شبیه منن
دلم سوخت، دیدی؟
من عمرم رفته تو سیری
ولی گشنه ها رو دیدم
تو رَم می دونم دیدی
دور دهنشه خون توله هاش
زندگی نبوده خیلی عاشقونه باهاش
پاک کرده ضعفش رو از روی گونه هاش
منتظر کارده بره توی روده هاش
باختن زیاده، برنده نیست
سقوط کن اون قدر تا پرنده شی
بزرگ نی اون قدر که خوردت دادن
گربه رو کردن تو قفس شیر
بخواه تو دل آدما دیده بشی
بخواه تا ته عمرتو بیمه بشی
نخواه با اهل اینجا سنجیده بشی
بخواه فقط تو خودت فهمیده بشی
ساده است ولی عزیز مگه نه؟
دنیات نیست مریض قدر من
من از آزادی زیاد چک خوردم
چون برا من نبود هیچ چیز قدغن
نندازش زمین، مشتی فرو کن تو تنم
تو زنده می مونی و من بازیو می برم
من روزی هزار بار با خدات می پرم
از همین پنجره بی منیت بی منم
بی اراده آروم از چشم هر دوتامون
اشک تار کرد، دید و سستی توی ‌پامون
ذوق بود یا غم، نفهمیدمش
اما اینو حسم گفت، «سختی نیست تو راهمون»
تو لوپ زمانی گیر کردیم
شادیم، امّا دلتنگیم
می خندم با خدات من هنوز به این تراژدی بی معنی
خیلی وقته دورم از همه
مهم فشنگه، نه خود اسلحه
اینو قشنگ تو لمسش می کنی
وقتی که مثال شی تو یه مسئله
واسه آشنایی فرق داره پارامترامون
بو شهوتت میاد از کیلومترا دور
من از تو فقط سکوتو میخوام
تو میخوای که شل شه دوتا پلکامون
گفتن، «بیا و ترکش کن
یه راه دیگه رو کشفش کن»
گفتم، «خداتون عاشق منه
اشکال نداره، دستش خورد»
یه صفحه ی اشتباهو هزار دفعه خوندیم
این بچه ی بی گناهو کجاها کشوندیم؟
تقدیرمون بود دیدن بی هیچ حد و مرز
رنگی به جز سرخ نمونده تو این سطل رنگ