Mokhtasar

پاشو پُرش کن دوتا بزنیم
شکر، خسته از همیم
میدونم چقد مریضم خودم
نمیخواد خودتو به اون راه بزنی
منو تاریکی دوستای قدیمیم
عمیق بودنو توش اوستا ترینیم
ببین حقیقته ناله نی گلم
پوست کلفت تر از من تو پوستا ندیدی تو
ولی نجاتم بده یه حسی نده بم که کسالت بده
منو این طناب بد تو نخ همیم
واس ادامه بهم جسارت بده
اینا میگذره از تو ذهنم
من روحم گندس واسه جسمم
بفهم لعنتی یه بارم شده
من جا نمیشم توی جلدم
من و این وان و این شمع روشن
کالبد چغری که من توشم
یه روز همشونو ترک میکنم
قسم به این ماهِ نیمه روشن
نه بهشت و میخوام نه جهنمتو
من میام پیش تو، فقط خود تو
قرارمون سر جاشه نه
مه خنجر یه غنچه ی سرخ
دور شدم هی نشم پاپیچتون
نمیخوام گم شی تو مارپیچ توم
بزرگ شد روح جا ماهیچهتون
بازی خودش میشه بازیچتون
شدم بزرگ راه آرواره های شهر
گربه های بی پدر گرگ های نیمه شب
رقص لاشخورا برای این سگای برده
ترس آشوب های صحنه دست پشتِ پرده
یه خواب بلند یه راه تو چاه
نمیشه از اینجا پرید با دوتا بال کوتاه
پکری توی اوج، زندگیت رو به رشد
همه چی داری اما جوونیتو اینجا کشت
یه چیزی هست تو تنهایی که
من بش میگم اون خط باریکه
پاتو اونور بزاریش مشتی
خود تنهات میشی چندتا تیکه
تیکه ها با هم حرف میزنن
دوست میشن بعد به هم میزنن
جنگِ اعتقادِ بینشون
هرکی ام بیاد پس میزنن
پس دور شدم هی نشم پاپیچتون