Prąd rządzi miastem bo posiada kontakty

Nadchodzi stuletnia noc…
A nocą dziwne myśli po plecach mi chodzą
I szkodzą, kiedy niepokojącą mocą sznurówki same się plączą
Drgnęły ołówki z mej leśniczówki
Czerwone spojówki szukają kojącej piosenki
Błądzą po pokoju, wodzą nocą, rodzą się pod oczami obrzęki
Psycholęki litrami leją się ze ścian
Jestem naprawdę sam, samiusieńki
Tętno ręki przyspiesza, zwalniają godziny samotnej męki
Mózg paruje mi, neuronów korowody wiją się w kokardy i wstęgi
Plus to, że przedmioty przede mną pną się do siedemnastej potęgi
Błękitne myśli wołam, a słyszę tylko szare zegara dźwięki
Brak bratniej duszy kruszy, robię się miękki
Jak chleb, jak pchle sutki — malutki
To chyba strach, a nie smutki. Kinematyczna siła nocy rozciągnęła dzień,
uczyniła krótkim. Kim, kim jestem pytam
Ej, wy tam, dajecie mi sens, lecz odbieracie, gdy go chwytam
Ej wy tam, ze sterującego mną miasteczka
Chyba wsadziliście mnie do nie tego pudełeczka
Więc, więc, więc. Więc, więc, więc
Palę światła w całym mieście. Nie śpię
Czekam, kiedy dzień nadejdzie wreszcie
Palę światła w całym mieście. Nie śpię
Słyszę syczące szeptem elektrotrakty
Prąd rządzi miastem, bo posiada kontakty
Elektrony, elektrony drapią, syczą z każdej strony
Więc, więc, więc. Więc, więc, więc
Palę światła w całym mieście
Palę światła w całym mieście, nie śpię