Wee mij

Er trekt een eg door m’n innerlijk
Aan de herinnering aan haar
Hellingen met roestroze bosbessenstruiken
Bergtoppen
En stromen smeltwater
Uitgebroeide bremmenheiden
En lange lila duisternis
Afgezien van een enkele vlaag van zwartkijkerij
Ben ik een opgewekt persoon
Er is niemand die vaker lacht dan ik
Hoewel zij altijd heeft gezegd
Dat een lach een kind van de mistroostigheid is
Geloof ik daar niks van
Ik heb alleen geen mensenkennis
En minder gezond verstand dan een kind
Hier kan ik het wel zeggen
Maar tegenover de wereld, moet ik een rol spelen
Wee mij
Wee mij
Wee mij
Wee mij
Vorstin
Wee
Wee-oh
Wee mij