Ballada o Pewnej Podróży

іє, і іє
і є, —
іє, і іє
і є
ї ї
є, — і
Sońce hrije, witer wije
Z polia na dołynu
Nad wodoju hne z werboju
Czerwonu kałynu
Na kałyni odynoke
Hnizdeczko hojdaje
A de ż diwsja sołowejko?
Ne pytaj, ne znaje
Sońce hrije, witer wije
Czerwonu kałynu
Zhadaj łycho, ta j bajduże…
Mynułoś… propało…
Zhadaj dobre, serce wjane
Czomu ne ostałos?
Otoż hlanu ta zhadaju
Buło, jak smerkaje
Zaszczebecze na kałyni
Nichto ne mynaje
Sońce hrije, witer wije
Z polia na dołynu
Sońce hrije, witer wije
Czerwonu kałynu
De watahu projdyswita
Wodyw za soboju
Wse ostaloś, wse sumuje
Jak rujiny Troji
Wse sumuje, tilky sława
Sońce zasijała
Ne wmre kobzar, bo nawiky
Joho prywitała
Sońce hrije, witer wije
Z polia na dołynu
Sońce hrije, witer wije
Czerwonu kałynu
Sońce hrije, witer wije
Z polia na dołynu
Sońce hrije, witer wije
Czerwonu kałynu
Sońce hrije, witer wije
Czerwonu kałynu