Hep Ağlattı Beni Kaderim

Beni hep kavgalarımdan bildiler...
Yarım bıraktığım okul, bir bir tembihleyen anam,
Sevdiğim kız, sevdiğimi bilmeyen kız.
Beni hep kavgalarımdan bildiler...
Ulus'ta bir Kasım akşamıydı
Işığımı çaldı, kızıla çalan karanlık.
Ak alnına, al kan damladı yiğidimin,
Kahpece vurup, kahpece kaçtı parkalılar.
İşte o akşam sıktım yumruklarımı.
Eridi avuçlarımda, anamdan miras merhamet.
Şehit evi yüreğimde çelikleşen sevdama,
Çifte su diye kan verdi Alperenler.
Tabanca tutuşturup elime,
Çıktı içimden tabutlarla masum düşler.
Aynalara minnetsiz geçirdiğim gençliği;
Meğer nice gömülenler hiç ölmemişler.
Bir hoyrat diyemedim aşka dair,
Kurşunların söylediği türküyü bildim anca;
Yalnız, çaresiz, belimde tabanca.
Sevdiğimden, sevdiğim için kaçtım.
Anlaşılmak değildi derdim;
Kitapların önünden hep mahcup geçtim.
Gül dalında bulunsun isterdim, parmak izim.
Bağışlayın beni!
Babasına doymayan kızım, kanıma kan, canıma can aldım,
Acımadım, vurdum, gözümü kırpmadım,
Her kavgamın gecesi rüyamda,
Geleceğimin büyük ülkesinde, kavga etmeyen çocuklar gördüm.
Rabbim bilir ki, dinim, devletim,
Bayrağım, ülküm için geçti ömrüm.
Yine bir Kasım günüydü... Bir hurda yığınında buldular beni,
Senelerdir horozlanan tetikler, öldükten sonra vurdular beni.
Reisini dinlersen, yarım kalmamalı,
Hayallerimizin gerçeğe hicreti.
Koy düşmanlar ellerini zillesinler,
Anlatmaktan ötesi düşer sana, bırak beni eşkiya bellesinler.