Cromwell

Idą na Londyn! Idą purytanie!
Siłą ich czystość czyli lęk przed grzechem
Lęk rodzi wściekłość, a wściekłość - powstanie;
Idą pokonać chrześcijan — chrześcijanie
Mgłą dysząc zamiast oddechem
Broni się grzeszny król i pomazaniec
Nie tyle władzy żal mu, co zasady
Żal płynie z winy, a z winy — kajanie
Lecz nie kajania pragną purytanie:
Muszą dowody mieć - zdrady
Dowodem — zdrada. Ów zdrajca zdradzony
Przez własne siły (te, na które liczył)
Nie może przecież zachować korony
Skoro przez Boga został osądzony
I sądzą go jego stronnicy
Jak zwykle chaos jest przy tym i zamęt
Ulica prawdę waży i rozdziela
O swoją przyszłość troszczy się parlament
Skazaniec łzawy szkicuje testament —
Z myślą o losie Cromwella
Turla się głowa królewska pod stopy
Sprawiedliwości stało się więc zadość
Dla zniewolonej wzór to Europy:
Szafot wszak w końcu biskup sam pokropił
I wielka nastała radość!
Wszystko to rankiem nadziei i wiary
Gdy strach i skrucha były zmian motorem
Wieczorem Cromwell rozpędza parlament
Sam się mianuje Lordem Protektorem:
Ofiara własnej ofiary
Idą na Londyn! Idą purytanie!