Postmodernizm

Wszystko wolno! Hulaj dusza!
Do niczego się nie zmuszaj!
Niczym się nie przejmuj za nic!
Nie wyznaczaj sobie granic!
I nie próbuj nic zrozumieć
Nie pochodzi — mieć - od — umieć
Możesz wierzyć, lub nie wierzyć
Nic od tego nie zależy
Nie wyznaczaj sobie zadań -
Kto się nie wspiął - ten nie spada
A kto pragnie być na szczycie —
Będzie spadał całe życie
Nie stać cię na luksus troski
Jesteś wszakże dziełem boskim
No a Boga przecież nie ma
Więc to tyle na ten temat
Wszystkie mody, wszystkie styl
Równie piękne są - i tyle
(Lub, jak chcsz, równie szkaradne —
Konsekwencje tego żadne)
Zachwyt tyle wart, co wzgarda
Stryczek tyle, co kokarda
Prawda tyle, co jej brak
Smaku brak — tyle co smak
Bo to o to w końcu chodzi
By niczego nie dowodzić
Nie wykuwać tarcz utopii
I nie kruszyć o nie kopii
Nie planować i nie marzyć
Co się zdarzy — to się zdarzy;
Nie znać dobra ani zła:
To jest gra — i tylko gra!
Ktoś się wzburza, że tak nie jest
Niech się wzburza! — Ty się śmiejesz!
Nie daj wzburzać się ni wzruszać:
Wszystko wolno! Hulaj dusza!
— Oj, nie wolno rzeczy wielu
Kiedy celem jest — brak celu…
(Zwłaszcza, jeśli duszy nie ma —
I to wszystko na ten temat)