Namağlup

O koltuğun sahibi mağlup
Zeyd evinizdede namağlup
Mikrofona konuştum uzaktan
Yapamadım peşimdeydi bütün tapınaklar
Ama sen hiç konuşmadın sustun
Bense artık konuşmıcam uslu
Nasıl doğru yolu bulucaktım erken
Annenizin sevmediği o serseri benken
Birden düştüm ela ela ela gözlerinden
Özlediğimden görmediğimden
Tekrardan kopucak kafesin teli
Solu nefesi derin sen bak hep ileri
Kimseler bozamaz kimsesizleri
Bırakmadılar yine pşimde insandan yaratıklar
Yabancılar yalancılar
Sözlerim bir ona bir ona
Sen kyfini sürdün ben acılar
Ama ne acılar delip açtı ömrümü
Bir ara bir yara