Schone Schijn

Donkere leegte woei tegemoet
Vanuit ‘n straat die nooit verduistert
Met gebogen schouders
En bebloede lippen fluistert
Hij z’n stervend schouwspel
Nieuw leven toe
Want de stoelen zijn verlaten
— Herboren is 'n levenskunstenaar
Op planken
Van deinende poëzie
Die golven
In solitaire euforie
Als klanken
Voor ene virtuele orgie
Nu, als een mannequin openbaar
Wordt hij schoonheid of zotte schijn
Maar in dit wereldse web
Zijn wij allen ergens moordenaar
…en vrolijk viel het doek
Over de straat die nooit verduistert
Toen ik met een druk op de knop
Voorgoed in de planken kroop