Me Får Sjå

Eg baud ho med meg i dans nedpå Nes
Ho hadde halvlangt hår og Rukkedals-fjes
Eg va visst i slag, me gjingo ilag
Imot Rukkedal’n i grålyset tå ein dag
Ho va beskjeden, men søkkande fin
I ein blomstrut kjol tå aller finaste lin
Eg tagg og eg bad, og håpa på ja
Men ho svara no ikkji stort på det eg sa
Men då hugste eg ho nemde på
Då me toko te å gå
At ho skull te Ål uti vikun
Eg undrast no på, vart dæ noko tå
Då kviska ho lågt: «Me få sjå!»
Ho stod og spende imot ein stein
Og ho va so dokkefin og nett allelein
Eg svalla og lo, dæ gjorde 'kji ho
Ko i vidaste verden skull eg gjera no?