Fer l'amaur

Chie l’avrev mai det, turner’m a innamurer,
me an al vliva menga, perІ gnint da fer:
a sra forse perch© am pies fer a l’amaur,
che a son che, che iІ bisegn d’un professaur.
Am per quesi come quand, a desdot an,
as-cifleva tot i disch napoletan
e a paseva la mateina atac a un spec
e am sintiva tor in gir dai me du vec.
Saul a cunterla l’am per na fola:
am lev i deint treinta volt in un d,
aspet la sira per gnir a toret,
come a spetesa ed finir al suld (c)e.
E se andam in mes a un pree a fer a l’amaur
e gli urtigh e i marugaun im sembren fiaur,
am seint stupid come ded’s o tret’s an fa
che a perdiva fin al nomer dla me ca.
E un de, anc se a gavesa sinquant’an,
s’am sintesa innamur© come un salam
a pro saul eser cunteint, sintir’m un sgnaur,
perch© gninta le piІ bel che fer l’amaur.