Sür Arabacı

sür arabacı sür.
adım adım yaklaştıkça kalbimi parçalayan bu şehir,
senelerce evvel,
bir damla göz yaşıma
bir damla daha yaş katmadan
beni gurbete yollamıştı.
rahmetli anam o gün,
bu yolların sonundaki
boynu bükük bir çamın altında,
bir daha görmeyeceği kalbine doğmuş gibi,
saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlamıştı.
zavallı kadın,
o günden sonra güldüğünden çok ağlamış.
öyle aylar olmuş ki,
postacı bile
bir defa olsun evimize uğramamış.
çocukluk;
unutmuşum annemi bir bulut ileride.
halbuki onun ruhunda
hasret tutmuş perde perde.
yaza sormuş, kışa sormuş,
gökte uçan kuşa sormuş,
söyleyin nerede?
yavrum nerede?
ne beni götüren gemi,
ne de akşam meltemleri,
bir teselli bile vermemişler.
ana kalbini bilmeyenler dudak büküp acı acı gülmüşler.
ciğerim anam.
yollarımda günlerce gözyaşı dökmüş.
her yolcuya beni sormuş,
diz çökmüş,boyun bükmüş.
bir kış günü
yine bu yollarda hayale dalmış.
öyle dalmış ki,
bir daha uyanamamış.
galiba, o siyah gözleri de açık kalmış.
...
sen de bilirsin be arabacı,
gidip de dönmemek,
gelip te görmemek ne acı!
çocukluğumda gönlümü verdiğim bu şehir,
bu gün her şeyi ile bana yabancı.
seni de dertlendirdim,
kusura bakma vefakar arabacı.
beni şu kabristana giden yolda indiriver.
eğer bir soranım olursa;
küsmüş bu şehre,
bir daha dönmeyecekmiş,
deyiver.