Tolki Dla Ciabie

Rastaje, jak tuman, i źnikaje ŭ niabyt pakryjomu
Usio toje, čym ja hanarusia i što ja lublu
Tolki chočacca vieryć, što słojem hustym čarnaziomu
Namahańni našyja ŭ hetuju lahuć ziamlu
Moža być, jašče krok — i ŭ biezdań
My hladzim u tvar biadzie
Ale, pavier, usie hetyja pieśni —
Tolki dla ciabie, tolki dla ciabie
I baluča naŭkoł, i piakuča, i ŭ vočy kaluča
Nad vadoju płyvie našych maraŭ niaździejśnienych dym
I byli my adno dla adnoha vadoju hajučaj
Tym adzinym pramieniem, dakładniej, ź niamnohich adnym
Moža być, paniasie nas pa śviecie
Ty — ŭ Majami, ja — ŭ Tybiet…
Ale ciapier usie hetyja pieśni
Tolki dla ciabie, tolki dla ciabie
My na bierazie mora, jakoje zaviecca adčajem
My ŭdychajem raślinaŭ marskich rezki jodavy pach
Pazirajem naŭkoł i pačućci svaje vyklučajem
I trymajem nadzieju ŭ chałodnych dryhotkich rukach
Moža być, dzieśći napradvieśni
Chtości ździejśnić, chtości — nie
Nu, a pakul usie hetyja pieśni
Tolki dla ciabie, tolki dla ciabie