Ты помніш

Ты помніш, помніш, безумоўна,
І тую ноч, і той настрой,
Што панаваў над намі роўна —
І над табой, і нада мной…
Драты дрыжалі пераборам,
Аб нечым дзіўным месяц сьніў,
І рысы даўняга сабора
Так чотка млелі ў вышыні.
Нячутна шамацела лісьце,
Саткалі зоры з срэбра ніць…
У тую ноч мы пакляліся
Жыць і любіць…
Любіць і жыць.
І мы жылі… І мы любілі…
І несьлі прагу і любоў…
Часы дзяціных сноў-ідылій
Да нас ня вернуцца ізноў…
Жыцьцё далей нас весьці стане,
Надорыць новых песень-дум,
І мужнай сталасьці жаданьні
На нас пячатку пакладуць.
А ўжо ня вернецца з гадамі
Ні тая ноч, ні той настрой,
Што панаваў тады над намі —
І над табой, і нада мной.