Настроі

Ёсьць настроі… А ў іх — пералівы.
Ёсьць часіны — здаюцца сном.
Толькі той на сьвеце шчасьлівы,
Хто ўзімку жыве, як вясной!
Я стаю адзінокі на полі,
Ціха сыплецца золкаў пясок…
Распрануўся вецер — і голы
Па ральлі — у карагодны скок!..
Дуб гальлё пабялелае зьвесіў,
I ня ведаю — можа, ува сьне
Паваліўся зялёны месік
На калені ў срэбны сьнег…
Вецер шэпча ліхія пагрозы —
Колькі злосьці… Куды ж яе дзець?..
Прытулілі б мяне вы, марозы,
Да асмужаных бельлю грудзей!..
Я раздумаў — ня вылью сьлязамі,
За мяне — хай скрыгоча зіма…
Ой ты, замець, сівая замець,
Прыгажэй за цябе — няма!..