У месяцы вераснi
Выпала пароша.
Дзед бабу палюбiў
Што баба хароша.
І крывая, і сляпая,
Яшчэ к таму злая:
I крычыць, i бурчыць,
Процi дзеда не змаўчыць.
— Убірайся, бабка,
У новае белле, —
Я ж цябе павяду
З сабой на вяселле.
Узяу жа дзед бабку
За белу ручку
I спіхнуў дзед бабку