Zeynep

Rüzgarın önünü kestiler bugün
Halaya zincir vurdular yaprakların
Bahara borçlu gününü cerrahpaşa Hastanesine uğurladıalr Yürüdü topal rüzgar gündüzlerin
Üstüne kanatları kırıldı ak bulutlu sabahın
Dilinde türkülerle ve dirençle geceye karşı Yürüdü yalın ayak ben bahar demiştim sana
Sen son bahar oldun gençliğimin Eğri çarkın eğrileri çoktu Oysa eğrinin yanında doğruya yer yoktu
Rüzgarın önünü kestiler bugün Halaya zincir vurdular sersefil zamanın Kırık dökük kızıydın tohumların özlem yüklü Bulutundasın şimdi ağlasan toprak çatlar utancından Sabahın alacası tükenir sırıl sıklam uyanır yürüdüğümüz yollar
Bilmeyiz saatler kaça kurulur yarınlara sancılanır şafakalr İçimdeki yangın korkutur seni edirne kapıda bir grup vakti İçimde yem yeşil bir dal kırılır otuz bahar sonrada olsa
Adı sensizlikde olsa yılların bir ambulans sireninde
Ve sedyesinde çaresizliğin hatırlarım seni
Yaşamak türküsü erken bitince
Ömür son limana demirleyince Anlatacak çok şey kalır doğmamış bebeklerin
İşte böyle zeynep kim bilir kaç sabah bekledi Benim seni beklediğim kadar bir çocuğun ölümü
Kadar hazin bir seyyah taksimi kadar yaralı
Ve öylesine açki her taze mezar Kalem olsa dünyadaki bütün ağaçlar
Ve bütün denizler mürekkep olsa
Senin şiirini yazamam yinede
Rüzgarın önünü kestiler bu gün
Halaya zincir vurdular
Görecek göz olmayınca Işığın ne anlamı var.