Sen Yine Yanıldın

Sen güçenmiş bir baharsın
Vurgun yemiş savrulmuşsun
Hep yenilmiş hep kaybetmiş
Hep sırtından vurulmuş
İnançların bitmiş artık
Harcadığın ömüre yazık
Sen yangınlar ortasında
Hep ihanet hep yanlızlık
Sanki daha dün çoçuktun
Hüzün yoktu masalında
Öyle masum öyle temiz
Bir şebnemsin gül dalında Sen yine yanıldın Sen yine yıkıldın
Sevmeye gücün yok
Artık yoruldun
Söylediğin şarkı aslında seni söyler
Hani o kilim yelekli, bağlama çalan Yakasız mintanlı bıyıklı adam vardı ya hatırlar mısın Kimi çok sevdiyse kaybetti onu Belki yıllar sonra anlayacaksın Çok güvenmiş inanmışsın Yılanları dost sanmışsın Gençliğinin baharında Ezilmişsin aldanmışsın Kanatsız bir kuş gibisin Gözlerinde yaş gibisin Defterlerin arasında Kurutulmuş çiçeksin Sanki daha dün çoçuktun Hüzün yoktu masalında Öyle masum öyle temiz Bir şebnemsin gül dalında Sen yine yanıldın Sen yine yıkıldın Sevmeye gücün yok Artık yoruldun Sen bahara sevdalı güneş delisi
Sen kalbimin beyaz gülü Yoksullukla sınanmış sevdam Kötürüm kuşlar uçuyor anılarımdan, rehin serçeler Küsmüş bir nisan kadar yağmursuz susuyorsun
Yaprağın sevgisi bitmişse eğer
Bir ağaç apansız devrilebilir
Oysa şarkıların bir anlamı olmalı Sonsuza dek yitirilmiş Ve yarım yaşanmış ne varsa al getir artık
Bastırılmış bir sevda ihtilaliyim Gelişin misilleme olsun acılarıma Ölümü biz öldürelim.