Tezgahtar Nebahat

Tezgâhtar bir kızdı o, permalı saçlarıyla
Herkese gülümserdi süzgün bakışlarıyla
Anasının elinden kaçırıp birkaç kuruş
Konserlere giderdi çılgın gözyaşlarıyla
Kırmızı hırkasıyla resimler çektirirdi
Keşfedilmek için hep Beyoğlu'nda gezerdi
Her akşam o şarkıcı, duvardaki posterden
Uzanıp rüya gibi dudağından öperdi
Ah, Nebahat, Nebahat
Bir gün görmedi rahat
Düşünür bulamazdı;
Kimdeydi bu kabahat?
Tezgâhtar bir kızdı o evi Sağmalcılar'da
Altı kardeş bir ana, birde kötürüm baba
İçki kumar peşinde boş vermiş bir abisi
Devlete karşı gelmiş bir ablası mahpusta
Kırmızı hırkasını ah seneler eskitti
Sonunda rüyasını sandığına kilitledi
Mahalleden biriyle heveslendi sevmeye
Hayırsız çıktı oğlan, zengin bir dula gitti
Ah, Nebahat, Nebahat
Ona gülmedi hayat
Sonunda anladı ki
Kendindeydi kabahat