W Mglistej Konstelacji Lodu

Witaj podró¿niku w mej mroŸnej konstelacji
Pokrytej warstw¹ œniegu krainie skutej lodem
Odwiecznej hibernacji nadziei na powrót
Starego ³adu i porz¹dku
Bo moje imperium to muzeum przesz³oœci
Eksponaty to minione dzieje
Które powróc¹ gdy stopniej¹ wszystkie œniegi
Kryszta³y lodu przybior¹ swe realne — kszta³ty
Œnie¿ne demony w bia³ych szatach futer
Uparcie strzeg¹ reliktów przesz³oœci
Na swych dumnych tronach bogowie zasiadaj¹
Oczekuj¹c powrotu starego porz¹dku
Mgliste postaci majacz¹ce w mroku
Dumne pos¹gi jak lodowe monumenty
Ja niczym kustosz stojê wci¹¿ na stra¿y
Pogañskiej œwiadomoœci zakutej w lodzie
Po wszechczasy
Nim Matka Zima opuœci tê krainê
B¹dŸmy gotowi na ostatnia bitwê
Niechaj bogowie powstan¹ ze swych tronów
I uderz¹ bezlitoœnie w samo serce tej Pandory…
Ta œnie¿na przestrzeñ to moja jest ojczyzna
Kraina niczym konstelacja lodu
Wszystko tu spoczywa na dnie zimnego morza
W wymiarze gdzie gwiazdy ju¿ gasn¹
Przedzieram siê uparcie przez astraln¹ mg³ê
Wypatrujê cieni, bezkszta³tnych wyobra¿eñ
Gdzieœ tutaj moi bracia zamieszkuj¹ w samotnoœci
W czasach, gdy przesz³oœæ ³¹czy siê z przysz³oœci¹
Nim Matka Zima opuœci tê krainê…
Ta œnie¿na przestrzeñ to moja jest ojczyzna…
Niechaj nasze miecze znów rozœwietli
Gromu b³ysk przeszywaj¹cy niebo
Blask wilczego s³oñca wnet roztopi
Œniegi skrywaj¹ce tajemnice
Gdy wojenne dymy ju¿ opadn¹
Na lodowe monumenty, wtedy
Zimny czas zawróci do pocz¹tku
A bogowie wróc¹ na swe trony
… milcz¹cy…
… dostojni…
… nieœmiertelni…