Nefret

Doğurdu nefret
Bilmiyo’m artık nere memleket
Nereden kastım gurbet
Nerelerde bul’ca’m huzur
Neler doğur'cak içimde nefret
Yok ol’cak her şey
Bi' gün dönersem
Yapış'ca'm yakandan sabret
Sıkıldım her gün hesaptan aga
Çıkcak mı bugünler yarınlara
Düşünürken bile gam duruyor
Kamp kurmuş hepten bağrımdalar
En umulmayan illet; farkındalık
Ben yatak döşek hastasıyım
Dününü bildiğim gelecek yarınların
Aklımı fikrimi aldırmayıp
Gitçem hiçliğin olduğu yere
Dünya evim gözümde ufuk
Derin bi' nefes, gerimde şehir
Tepemde güneş, dilimde tuzu
Geçtiğim hayat ve toprakların
Ayaklar üstünde doğrulması yeğdir
Zamanla yittikçe unutul’cak insanların