Рушники

У суботу Янка ехаў ля ракі.
Пад вярбой Алёна мыла ручнікі.
- Пакажы Алёна броду земляку,
Дзе тут пераехаць на кані раку?
- Адчапіся, хлопец, едзь абы-куды,
Не муці мне толькі чыстае вады.
У маркоце Янка галавой панік,
Упусьціла дзеўка беленькі ручнік.
- Янка, мой саколік, памажы хутчэй,
Ой, плыве-знікае ручнічок з вачэй!
- Любая Алёна, я ж вады баюсь,
Пацалуй спачатку, бо я ўтаплюсь.
Супыніўся гнеды пад вярбой густой,
Цалавала Янку Лена над ракой.
Стала ціха-ціха на ўсёй зямлі...
Па рацэ далёка ручнікі плылі.