Восень

I сумна, і нудна, і вецер пяе —
Асенняя песьня жудой аддае…
Прыбрана ў полі, і пуста вакруг,
Адзежаю смутна апрануты луг.
Расьліны жывое нідзе не відаць,
Ні голасу птушак нідзе не чуваць.
Толькі і ўбачыш па чорнай ральлі
Сямейку сяўцоў невясёлых калі.
Ды мучаюць вуха ўсё крыкі варон,
Зьлятаючых у кучу з усенькіх старон.
Ды вока яшчэ хіба можна спыніць
На нівах адзетых, дзе рунь зеляніць.
I сумна, і нудна! Пад вечар і з раньня
Бялеюць усюды густыя туманы.
I хмаркі, як дзеці заклятай нуды,
Пярэсьцяць і смуцяць там неба ўсягды.
I сумна, і нудна! I жаль так бярэ,
Што восень ізноў зажыла на дварэ,
Што так неўспадзеўкі ў негаданы час
Цяпло і прывольле пакінула нас.