Ja

Jak pies bezdomny idę sam
Jak dziecko, które wierzy wam!
Na horyzoncie tylu kłamstw
Jak oszukany brzeg bez fal — to Ja!
Mój nienormalny spokój, gniew
I upojny tak słoneczny dzień!
Mały trzask i runął cały las
Tak niepewnie już myślałem, kim jestem — Ja!
Tak bardzo, z całych sił, pragniemy wszyscy żyć
I kochać mocniej, choć braknąć może sił
I wierzyć tak, że nawet kłamać nie ma jak
I dawać a nie brać, wszystko jedno jak!
Kim jestem właśnie «Ja» i kim jest ten, co życie dał
Którędy droga? Czy dojdę kiedyś Tam?
Zrozumieć tyle spraw i stanąć twarzą w twarz
Na Nowej Drodze z prawdziwym moim «Ja»!
Ja! Ja! Ja!
Jak pies bezdomny idę sam
Jak dziecko, które wierzy wam!
Na horyzoncie tylu kłamstw
Jak odnaleźć siebie właśnie tam!
Ja!