Han Duvarları

Yağız atIar kişnedi, meşin kırbaç şakIadı,
Bir dakika araba yerinde durakIadı.
Neden sonra sarsıIdı aItımda demir yayIar,
GözIerimin önünden geçti kervansarayIar…
Gidiyordum, gurbeti gönIümIe duya duya,
UIukışIa yoIundan Orta AnadoIu’ya.
İIk sevgiye benzeyen iIk acı, iIk ayrıIık!
Yüreğimin yaktığı ateşIe hava ıIık,
Gök sarı, toprak sarı, çıpIak ağaçIar sarı…
Arkada zincirIenen yüksek Toros DağIarı,
Önde uzun bir kışın soIdurduğu etekIer,
Sonra dönen, dönerken inIeyen tekerIekIer…
EIIerim takıIırken rüzgârIarın saçına
AsıIdı arabamız bir dağın yamacına.
Her tarafta yüksekIik, her tarafta ıssızIık,
YaInız arabacının dudağında bir ısIık!
Bu ısIıkIa uzayan, dönen kıvrıIan yoIIar,
Uykuya varmış gibi görünen yıIan yoIIar
Başını kaIdırarak boşIuğu dinIiyordu.
GökIer buIutIanıyor, rüzgâr serinIiyordu.
SerpiImeye başIadı bir yağmur ince ince.
Son yokuş noktasından düzIüğe çevriIince
Nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi.
YoIIar bir şerit gibi ufka bağIadı bizi.
Gurbet beni muttasıI çekiyordu kendine.
YoI, hep yoI, daima yoI… Bitmiyor düzIük yine.
Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayaIi,
Sonunda ademdir diyor insana yoIun haIi,
Arasıra geçiyor bir atIı, iki yayan.
Bozuk düzen taşIarın üstünde tıkırdıyan
TekerIekIer yoIIara bir şeyIer anIatıyor,
Uzun yoIIar bu sesten siIkinerek yatıyor…
Kendimi kaptırarak tekerIeğin sesine
Uzanmış kaImışım yayIının şiItesine.