Hartini Exedra

Μια σου λέξη μου φτάνει όνειρα να κάνω
Κι από μένα να θέλω κάτι παραπάνω
Να γελώ, να κλαίω, ξαναζώ
Να λέω δε μπορώ άλλο να κάνω
Σε μια χάρτινη εξέδρα η ζωή μου στήθηκε
Και στην πρώτη τρικυμία έπεσε διαλύθηκε
Βγάλε με απ' το σκοτάδι και το φως σου κέρνα με
Κι από την ανασφάλεια στην αγάπη πέρνα με
Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου συντρίμμια
Κι αναμνήσεις να έχω στο μυαλό αγρίμια
Μέσα μου ν' αλλάξω τα παλιά
Να κάψω να μη ζω πάλι στα ίδια