Een oude zeeman

Een oude zeeman
Een oude zeeman kan 's nachts niet slapen
Een groot verlangen drijft hem naar de haven
Daar staat hij urenlang en tuurt dan naar de zee
Zijn mooie dagen, lang vervlogen, voeren hem mee
Een laatste maal nog wil hij 't beleven
In storm en regen, daar op die wijde zee
Dan kan hij rusten, de grote reis aanvaarden
En zet voor 't laatst dan koers naar 't oord van rust en vree
Men vond hem op een morgen, daar aan de havenkant
Hij was heel stil vertrokken naar 't onbekende land
Een zeeman was geboren, een zeeman was gegaan
Zijn levensvreugde was de grote oceaan
En zet voor 't laatst dan koers naar 't oord van rust en vree