431

Αφήνω το σώμα κάπου στο σπίτι
Και πάω με το μυαλό μου βόλτα στο χατζηκυριάκειο
Να πω στην μάνα μου να δώσει χαρτζιλίκι
Εγω θα αλητεύω απο απόψε μέχρι αύριο
Ότι ήτανε δικό μου, το παλιό το στούντιο μου
Τις ζωγραφιές μου στο δωμάτιο μου
Που μου 'χε γράψει μ' αγαπάει πάνω στον τοίχο
Και εγώ ήμουν κολλημένος με το πληκτρολόγιο μου
Τη Sativa να γαβγίζει στα κουδούνια
Απ' έξω τα γουρούνια δυο μαχαίρια δυο πιρούνια
Δυο πατεράδες σα φιγούρες αλλά ξέχασα
Με πίεσαν μικρό και στα τριάντα ήδη γέρασα
Μια αδερφή που δεν αλλάζω με καμία
Γιατί πίσω από αυτή τρώγανε στόματα άλλα τρια
Τώρα που μου 'κανε ανιψιό γίναν τέσσερα
Και θα το προστατεύει από του κόσμου τα θηρία
Να στήσουμε οικογενειακό τραπέζι
Ο παππούς μου ο Μανώλης τη καντάδα του να παίζει
Και ο παππούς μου ο Νικόλας να γουστάρει
Γιατί όλο μας ποτίζει και μας έχει κάνει φέσι
Της γιαγιάς το φαγητό που μου 'χει λείψει
Όσο κι αν νομίζει χρόνια ότι τα 'χω εγκαταλείψει
Και αυτή τη θεία που 'ναι το φώς μες τη ψυχή μου
Και για κάθε συμβουλή ποτέ δε κόντραρα μια λέξη
Της καλλίπολης τα αλάνια και το Νείλο
Το βράδυ ραντεβού σχολεία για να παίξει ξύλο
Ή για να αράξουμε να πιούμε κάνα ψίλο
Εκεί που τσακωνόμασταν απέκτησα ένα φίλο
Όλο το crew μες στο δωμάτιο μαζεμένο
Είναι Ε-13 και είναι βαρύ το γαμημένο
Και όσο και αν ξέρω πως το παρελθόν πονάει
Τόσο τρέχω να προλάβω αυτό το τελευταίο τραίνο
Μα, ο χρόνος που κυλάει
Στο πίσω δεν γυρνάει
Θέλει μόνο τη ζωή σου να ρουφάει
Δε γυρνάει, μένεις μόνος
Χάνεται όποιος αγαπάει
Για να γυρίσω στον Περαία μου πήρε χρόνια
Θέλει αρχίδια να τιμάς στη γειτονιά τα παντελόνια
Κι αυτή η μάνα δε τσοντάρει εδώ και χρόνια
Μα όσο και να μεγαλώνει μένει πρώτη στον αγώνα
Δε βγαίνω πλέον απ' το σπίτι και μαζεύομαι
Γαμάει το στούντιο μου το κοιτάζω και το χαίρομαι
Μα έχει πονέσει η καρδιά μου τόσο πολύ
Που άντε να μάθω απ' την αρχή στο κόσμο να συμπεριφέρομαι
Έχω θάψει τη Sativa στην αυλή
Δυο χρόνια ήμουν άστεγος λατρεύω τη βροχή
Και του παππού μου του Μανώλη τη φωνή
Ο τάφος του τη πήρε μπας και μείνει ζωντανή
Ο παππούς μου ο Νικόλας πριν θαφτεί
Δε θυμόταν το ποιος ήμουν πως σκατά να θυμηθεί
Ο θείος μου την έχει κάνει για τα ξένα
Μπας και αλλάξει και γι' αυτόν προς το καλύτερο η ζωή
Έχω μαζέψει ένα σκασμό απωθημένα
Που δεν ήμουν εκεί ενώ ήταν εκεί για μένα
Ξέρεις θυμόμουν πάντα τι ήτανε δικό μου
Και όσους είπανε ποτέ ότι δε θα τα καταφέρεις
Όλο το χατζηκυριάκειο, ποιοι μέναν στο στενό μου
Κάνω βόλτες και γουστάρω πάνω στο ποδηλατό μου
Τι και αν μεγάλωσα μέσα στο στρίψε πίνε
Σεβασμός στις γειτονιές που με κάναν αυτό που είμαι
Μα, ο χρόνος που κυλάει
Στο πίσω δεν γυρνάει
Θέλει μόνο τη ζωή σου να ρουφάει
Δε γυρνάει, μένεις μόνος
Χάνεται όποιος αγαπάει