Det Som Var Haukareid

Hyrde nke so i skogen va, ondra meg pao k ditta va,
i skjine ao maon va ra nke eg saog, nke so leea seg i skogen vaor.
Traska ondrande opp fø sjao ken da va.
Da vakkje nken, men nke ra va.
Eg kjende ri va rar, men utn kjenna.
Eg hyrde ri va rar, men utn hyra.
Eg saog ri sto rar, men utn sjao.
Eg følde instinkte innøve eg for.
Ke konne ra vera,
Haukarei va vaor?
Kr ai gran va so sjeli ti førfedredn (mi føle krt ait skritt du teke)
Krt ait kratt va so ai prøva (tanke sinn e d ain ao vinne)
Krt ait glimt ao maon va so nye visdm (visdm e makt)
Krt ait bøks va so utvia herredøme maira ska ru fao).
Itte ai stond eg stgga fø sjao, her va alt eg konde dryma om fao.
Ditta vakkje Haukarei eg va vande me sjao, men ait rike eg no skolde fao